Oud & Wijs Je lacht je dood!

 

OUD EN WIJS Je lacht je dood.

 

Als iets heel grappig is, of als iets heel grappig lijkt kan het gebeuren dat je in de lach schiet. En soms moet je zo hard lachen dat je buiten adem raakt of zelfs steken in je zij krijgt van het gebrek aan adem. Of je verliest de macht over je sluitspier en je doet het in je broek van het lachen. Lachen kan op die manier besmettelijk zijn, omdat het zo aanstekelijk is. Achteraf zeg je dan soms ‘ik heb me doodgelachen!’, wat niet helemaal waar is, want anders zou je dat niet kunnen zeggen. Maar er zijn gedocumenteerde gevallen dat mensen zich echt letterlijk en figuurlijk hebben doodgelachen. Laten we er een paar van wat dichterbij bekijken!

 

 

 

 

Rond 425 voor Christus was er in Athene, Griekenland, een beroemde schilder gevestigd: Zeuxis. Hij behoorde tot de kringen van Socrates, de beroemde filosoof en leraar van onder meer Plato. De schilderwerken van Zeuxis leverden hem een fortuin op en beroemdheid, onder meer vanwege een portret van Helena, het toenmalige ideaalbeeld van vrouwelijk schoon. Koning Archelaüs van Macedonië liet hem zijn paleis verfraaien met schilderingen. Hij schilderde zo realistisch, dat het verhaal gaat dat er vogels afkwamen op een tros druiven die door hem waren geschilderd. Blijkbaar kon hij niet alleen heel mooie dingen schilderen, maar ook lelijke. Van een schilderij dat hij gemaakt had van een oude vrouw, moest hij zó lachen, dat hij erin bleef. Hij had zich doodgelachen.

 

We blijven nog even in Griekenland, daar leefde de filosoof Chrysippos, van ongeveer 280 voor Christus tot 207 v.Chr. Chrysippos was van de stoïcijnse school en wordt algemeen gezien als de tweede grondlegger ervan, na Zeno. Die gaf les in een beschilderde zuilengang, in het Grieks een ‘stoa poikilè’, waar de filosofische stroming zijn naam aan ontleent. Chrysippos schijnt een veelschrijver geweest te zijn, die meer dan 700 werken heeft geschreven. Helaas is er geen enkele die de tand des tijds heeft doorstaan en kennen we zijn werken alleen uit flarden die in het werk van anderen terecht zijn gekomen, zoals Cicero. Hij kwam aan zijn einde toen hij zijn ezel wijn had laten drinken en zag hoe het dier een vijg probeerde te eten. Dat scheen om je dood te lachen te zijn.

 

Bayinnaung was koning van Taungoo, Birma, ofwel Myanmar. Hij veroverde de Shan Staten en Siam, het huidige Thailand, en maakte van Myanmar het machtigste koninkrijk van zuidoost Azië. Na zijn overlijden werd het geërfd door zijn zoon Nanda Bayin. Die kreeg het al gauw aan de stok met een oom, de onderkoning van Ava, die na drie jaar oorlog verslagen werd. Vervolgens werd er drie jaar gevochten met de vazal van zijn vader in Siam, waarop een andere groep van door zijn vader overwonnen volken in het zuiden de wapens opnamen en zich met de Siamezen verenigden. In 1599 kwamen zijn broers, onderkoningen van Taungoo, Prome en Ava, in opstand en sloot de koning van Arakan zich bij hen aan. Nanda Bayin werd gevangen genomen en het rijk van zijn vader viel uit elkaar. Volgens overlevering lachte Nanda Bayin zich dood toen hem werd verteld dat er in Venetië geen koning was. 

Misschien had hij liever daar gewoond. Volgens andere bronnen werd hij vergiftigd. Maar dat was misschien meer figuurlijk…

 

In 1975 overleed de Engelse metselaar Alex Mitchell nadat hij 25 minuten non-stop gelachen had om een aflevering van ‘The Goodies’. Zijn vrouw bedankte hen omdat zij de laatste minuten van haar man zo fijn hadden gemaakt. De Deen Ole Bentzen overleed in 1989 aan een hartaanval van het lachen tijdens het kijken naar ‘A Fish Called Wanda’. Het kan dus iedereen overkomen, ook nu nog!