Salon van Weleer

Het is vandaag, 22 februari, alweer 25 jaar geleden dat de ‘Stem van Nederland’ overleed. 40 jaar lang sprak hij het commentaar in bij het Polygoonjournaal in de bioscopen. Voor generaties landgenoten was hij het geluid van ons land. Ook toen hij allang het bioscoopjournaal van commentaar voorzag was zijn stem nog te horen in de Amsterdamse metro, waar hij de haltes aankondigde: ‘De volgende halte is… Waterlooplein’. Daar kwam pas een eind aan toen het Amsterdamse metronet werd uitgebreid met de Noord-Zuidlijn.   Bloemendal werd geboren in 1918, in een orthodox joods gezin. Zijn vader overleed al vroeg, in 1924. Opgegroeid in Haarlem en Zandvoort haalde hij zijn HBS-diploma en ging in de textielbranche werken. De Tweede Wereldoorlog onderbrak die loopbaan en hij overleefde die door onder te duiken in Velp. Op twee personen na was er niemand van zijn familie die de oorlog overleefde, die allemaal in Auschwitz omkwamen. Na de oorlog ging hij op aanraden van zijn vrouw bij Radio Herri

 Het zit er als een automatisme ingebeiteld. Zodra iemand niest, zeggen we bijna volautomatisch: 'gezondheid'. Maar waarom zeggen we dit wel wanneer iemand niest en niet wanneer iemand hoest? Dan moeten we een aantal eeuwen terug naar het Rome van rond het jaar 590. Er heerste een grote pestepidemie. Mensen stierven bij bosjes en niemand had een idee waardoor de verschrikkelijke ziekte ontstaan was of hoe die te genezen. Hulp werd gezocht bij God. Priesters zongen psalmen door de straten en in de huizen en kerken werd heel wat gebeden om zo de zegening van God te vragen. Het vermoeden bestaat dat Paus Gregorius I probeerde om mensen de zegening van God te laten vragen op het moment van niezen, omdat men dacht dat het wellicht kwam door de speekseldeeltjes die zichtbaar bij het niezen in het rondvlogen.       Wanneer men bij iemand in de buurt was die moest niezen, werd de zegening om de ander te behoeden voor de pest gevraagd door 'Kyrie eleison', ( Heer ontfe

Sophie, de 1 e huishoudster van mevrouw Belle de Fleurdelis, was de gang van de villa van weleer aan het vegen toen zij iets vreemds rook. Het leek of er iets aan het aanbranden was. Dat was zeer ongebruikelijk, Louis, de Franse chef van mevrouw, liet zelden of nooit iets aanbranden of overkoken. Dat was zijn eer te na. Misschien dat Hermien, de 3 e huishoudster van mevrouw, iets op haar kamer aan het aanbranden was? Of vergeten was dat zij iets aan het koken, dan wel bakken, was? Niet dat dat veel voorkwam, alle maaltijden werden in de keuken van de villa bereid en geserveerd. Normaliter ontbrak het hen aan niets, en als zij speciale wensen hadden, was Louis nooit te beroerd om iets speciaals te bereiden. Maar Sophie zag Hermien er wel voor aan iets op te willen warmen boven een kaars, of zoiets. En het vervolgens te vergeten, omdat ze een klusje moest opknappen. Sophie riep naar boven: ‘Hermien, brandt er iets aan bij jou?’ Van boven klonk de stem van Hermien: ‘Niet dat ik weet

  Voor wie het nog heeft meegemaakt was 1957 een belangrijk jaar. Zowel nationaal als internationaal. In ons land werd de grondslag gelegd voor de bijnaam ‘Vadertje Drees’ voor Willem Drees, destijds minister-president. Op wereldniveau werd een begin gemaakt met de wedloop in de ruimte, die heden ten dage nog steeds niet is afgelopen. Of eigenlijk is die weer nieuw leven ingeblazen nu er ook particuliers partijen zich mengen in de race naar bijvoorbeeld Mars en naar de maan door diverse landen die tot voor kort nog als ontwikkelings- landen werden gezien. Onder leiding van Willem Drees werden er in ons land een aantal belangrijke beslissingen genomen. Tien jaar lang was hij minister-president, van 1948 tot 1958. In die tijd werd de wederopbouw voortvarend ter hand genomen en werden er overal in het land herstelwerkzaamheden uitgevoerd na de vernielingen die de oorlog had aangericht. Naast het herstellen van de infrastructuur; bruggen, wegen en spoorlijnen, en restaureren van belangrijk