Salon van Weleer

  Er is inmiddels een hele generatie opgegroeid die de val van de Muur in Duitsland niet hebben meegemaakt en alleen van ‘horen zeggen’ hebben. Het is ook alweer 36 jaar geleden. Zij kennen alleen de beelden van juichende of huilende mensen in ronkende Trabantjes, gekleed in gebleekte denim, die de grens tussen Oost en West voor het eerst vrijelijk konden oversteken sinds 13 augustus 1961. De jaren daarvoor was dat de bewoners van de Ostzone, de door de Sovjet-Unie gecontroleerde zone van het na de Tweede Wereldoorlog door de geallieerde strijdkrachten verdeelde Duitsland, steeds moeilijker gemaakt. Tijdens die oorlog waren de westelijke strijdkrachten tegen wil en dank bondgenoot geworden met de Sovjet-Unie, onder leiding van Josef Stalin. Zodra die oorlog gewonnen was, brak de volgende oorlog uit: de Koude Oorlog.   Naarmate de tijd verstreek na mei 1945, hoe duidelijker de verschillen tussen de bezettingszones zoals die waren verdeeld, tussen de VS, Groot-Brittannië e...

  Vandaag, 17 juni, is het 140 jaar geleden dat het Vrijheidsbeeld arriveerde in de haven van New York aan boord van het Franse fregat ‘Isère. Toch zou het nog tot ’28 oktober 1886 duren voordat het beeld zou worden ingehuldigd. Niet alleen omdat het beeld, dat in 350 stukken aankwam, weer in elkaar gezet moest worden, ook duurde het tot april 1886 voordat de sokkel klaar was. Die sokkel werd door de Amerikanen geleverd en betaald en in graniet uitgevoerd. Het beeld is gemaakt van koperen platen die zijn bevestigd op een stalen geraamte, een ontwerp van Gustave Eiffel, bekend van de gelijknamige toren.   Het ontwerp van het beeld werd gemaakt door de Franse beeldhouwer Frédéric Auguste Bartholdi, op verzoek van de initiatiefnemer van het beeld, Edouard de Laboulaye (1811-1885) een vooraanstaand Frans jurist, specialist van de Amerikaanse grondwet, politicus en fel tegenstander van slavernij. Laboulaye kwam op het idee voor het beeld in 1865, nadat in Amerika de Unie de Bur...

    Sophie, de 1 e huishoudster van mevrouw Belle de Fleurdelis, sleepte zich zuchtend en puffend door de gangen en kamers van de villa van Weleer. Buiten scheen de zon ongenadig hard op het dak en de muren. Maar hoe warm of koud het ook was, de vloeren, van origineel tropisch hardhout en goed in de was gezet, moesten toch elke maand gedweild worden. En vandaag was het zover. Dus duwde Sophie de mop voor zich uit, grote zwaaien makend om maar zo snel mogelijk klaar te zijn. Zo nu en dan ‘vergat’ ze een stukje of liet een stukje voor wat het was, achter een deur bijvoorbeeld. Dat kwam volgende maand dan wel weer, als het dan tenminste niet zo ongelooflijk warm was.   In de salon hoorde Sophie een klok slaan. Vier uur, hoogste tijd voor een pauze. En om iets te drinken. Voor thee of koffie, wat gewoonlijk rond deze tijd geserveerd werd, was het ook al te warm. Sophie liep de mop in de emmer staan, om daar later mee verder te gaan, en liep door de lange centrale gan...